De Muellerhut track

Om 7 voor half 9 stonden we keurig op tijd te wachten tot de receptie open ging, maar we waren niet de enigen. Toen wij aan de beurt waren, was er nog maar 1 bed over in de Mueller hut en daar mocht je niet met z'n 2en op. Nou waren we toch al aan het twijfelen of we wel of niet zouden gaan slapen in die hut, dus dit maakte de keus wel makkelijker. Als die hut zo populair is, dan moet het er wel geweldig zijn, maar dat houdt dan wel een wandeling van 7 à 8 uur in. Het was een kilometer omhoog, maar dan verdeeld over 4,5e kilometer klim. Dat klonk best te doen. We begonnen vol goede moed in een graad of 25 en een strakblauwe hemel. Ik in korte afritsbroek en T-shirt. Bert had daarentegen begrepen dat er boven sneeuw lag, dus die had zich daar alvast op voorbereid door een lange thermo onderbroek onder zijn lange spijkerbroek aan te trekken. Daar boven had hij een thermo shirt met lange mouwen en daaroverheen een T-shirt. Ik kreeg het al warm als ik naar hem keek. Onderweg heb ik nog een paar keer gevraagd of er niet wat uit moest, maar dat vond hij teveel gedoe, omdat hij dan eerst zijn schoenen uit moest trekken. Oké, zelf weten.
Vanaf de parkeerplek was het 3,5 uur lopen gaf het bordje aan. De wandeling begon rustig, licht stijgend. Na niet al te lange tijd kwam het volgende bord: vanaf hier nog 3 uur. Ik hoor Bert nog zeggen: "dat geeft de burger moed!". Maar toen kwamen de trappen, trappen en nog eens trappen. De ingelaste pauzes volgden steeds sneller op elkaar, totdat Bert aangaf dat hij het niet meer zag zitten. Het paste niet zo in zijn Rock&Roll bestaan volgens hem. In eerste instantie zou ik mee terug naar beneden gaan, hoewel ik dat ook wel heel erg jammer vond. Bert vond dat ik door moest, dus dat heb ik ook gedaan. Ik zag er wel tegenop, want we waren nog maar op eenderde van de weg naar boven, wat inhield dat ik nog minimaal 5 uur (incl afdaling) in m'n eentje zou moeten lopen. Toch won mijn nieuwsgierigheid naar het uitzicht het van mijn twijfels, dus ik ben stug alleen verder gegaan. Maar wat een klim zeg. Jord en Renee, bedankt voor de tip, maar dat hadden jullie er wel even bij mogen zeggen. Daar waar er eerst nog trappen waren, werden deze later vervangen door rotspartijen, stenen en sneeuw. Als je niemand hebt om mee te praten, begin je een innerlijke dialoog. Nou, eerder discussie. "Was ik maar mee naar beneden gegaan" "Kom op, je bent er bijna" "Ik kan echt niet meer en moet ook nog naar beneden" "Ga door, anders heb je voor niks zo afgezien". Na 2 uur met dit soort gedachtes te hebben rondgelopen, zag ik dan eindelijk die stomme hut. Ik was te kapot om van het uitzicht te kunnen genieten, dus ben neergeploft in die hut en heb wat proberen te eten, maar meer dan een appel kreeg ik niet weg. Ik was er misselijk van. Na 10 min ging t wat beter en ben ik eens om me heen gaan kijken. Het uitzicht was inderdaad fenomenaal. Allemaal bergen met sneeuw, waarbij je de lawines eerst hoorde (wat een kabaal) en vervolgens ook kon zien. Ondanks dat de hut zich in de sneeuw en op hoogte bevond, was het er nog steeds korte broeken weer. Toen er ook nog een jongen gitaar begon te spelen (wat een malloot overigens om dat ding die berg op te tillen) trok ik helemaal weer bij. Ik vreesde wel een beetje voor de zon die de hele tocht met volle kracht scheen. Ik besloot daarom een trui om mijn hoofd te binden en een vest aan te trekken ter bescherming van mijn armen. Met nieuwe energie en genoegdoening van mijn voltooide missie, besloot ik om zo snel mogelijk weer naar beneden te gaan. Het was namelijk bloedheet en ik vond het wel mooi geweest. Ik wilde weer beneden zijn. Binnen 2 uur was ik beneden met pijnlijke knieën, trillende en vermoeide benen en een kop als een tomaat. Toen moest ik alleen nog naar de parkeer plek lopen. Ik dacht dat ik begon te hallucineren toen ik Bert me tegemoet zag komen lopen. Hoe kon hij immers weten hoe laat ik beneden aan zou komen. Het bleek toch waar. Bert dacht dat ik om half 6 beneden zou zijn (het was nu 5 uur) en hij wilde me een serenade brengen daar onder aan die berg. Wat een schat! Ik was zo blij om hem te zien, dat ik bijna spontaan begon te janken. Terug bij de camper even wat gedronken en toen zo snel mogelijk weg daar! Als beloning hadden we bedacht om in het volgende plaatsje Omarama uit eten te gaan, maar er waren nauwelijks restaurants te bekennen. We belandden in een of ander hotel/snackbar/restaurant. Het leek wel of we terug naar de fifties gingen. Wat een oude paupertent. Ook het eten viel tegen. Snel terug naar de camping met WiFi, verhaaltje posten, douchen, kopppie thee en naar bed!