Abel Tasman national park

De vrouw van de camping had ons allerlei wandelroutes gegeven, waarbij je moest betalen voor de watertaxi. Bert vond het onzin om te betalen voor een wandeling, dus vroeg bij het info centrum waar hij kon parkeren, zodat we van daaruit konden lopen. Dat betekent dus wel dat je dezelfde route terug moet. Prima, gaan we vanaf daar 5,5e km en weer terug. Het schijnt er toch allemaal even mooi te zijn. Je kunt er ook een 3 tot 5 daagse wandeling maken langs de kust, met gouden stranden en azuurblauwe zee. Een van de 9 'great walks' van NZ. Wij doen daar dus een stukje van. Het is bloedheet, de zo'n schijnt volop. En de stranden en de zee zijn idd prachtig. Je loopt voornamelijk door het bos met hier en daar een watervalletje of strominkje en dan is er af en toe een afslag naar het strand. Bij de tweede baai blijven we even hangen. We zijn er alleen en het uitzicht is top. De rust wordt al snel 'verstoord' door 2 toeristen, wat ook Nederlanders blijken te zijn. We raakten aan de praat en ze gaven ons wat tips voor kampeerplekken. Nadat we elkaar hadden ondervraagd wie waar vandaan kwam (zij kwamen duidelijk hoorbaar uit Drenthe) vroegen zij of ik Martine van Kampen (uit Schagen) kende, hun aanstaande schoondochter. En ja hoor, of ik die ken. Ik heb samen met haar m'n eerste communie gedaan en heb ook nog met haar op balletles gezeten. Wat een kleine wereld!
Bert vond dat we na deze stop wel weer terug konden lopen. Aangezien we nog maar 3 km hadden gelopen, vond ik dat wel wat snel, bovendien was het zijn eigen ambitie om er 11 te lopen. We sloten een deal; nu nog wel die 11 km volmaken en dan morgen naar het wijngebied (in plaats van nog een dag Abel Tasman = wandelen). Het hoogtepunt waar Bert al de hele vakantie naar uitkijkt. Na de wandeltocht volgden we de campingtip van onze medelanders. Een mooie gratis (we blijven toch Nederlanders) camping aan een werf.