De Tongariro Alpine crossing
Door: Laura
Blijf op de hoogte en volg Laura
15 Februari 2014 | Nieuw Zeeland, Tongariro
We moeten om 8.30 bij de parkeerplaats zijn. Dat is het eindpunt van de wandeling waar we onze camper parkeren. Van daaruit worden we met een bus naar het beginpunt gebracht. Het lijkt wel een pelgrimstocht. Busladingen vol mensen doen de wandeltocht. Het is een wandeling over vulkanische grond en dat is goed te zien. Overal ligt lavapuin. Het lijkt wel alsof je over de maan loopt. Er staat 5,5 tot 7,5 uur voor de wandeling die 19,6 km lang is (en dit is zonder stops), dus best pittig. De eerste 4 km zijn redelijk vlak, maar daarna gaat het omhoog. Thijs inderdaad in topvorm en begint nog net niet te rennen, maar loopt af en toe wel voor ons uit, waarna hij ons weer opwacht. Bert is in het begin nog enthousiast, want het lijf werkt goed mee (geen laat van de knieën). We lopen naar een top van een krater op 1886 meter, waarvan je de uitbarsting nog goed kunt zien. Ook hebben ww. Van hieruit uitzicht op de mount Ngauruhoe, oftewel mount Doom (lord of the rings). Je kunt deze ook op, maar dat is een 3 uur durende side trip. Thijs overweegt het nog, maar besluit het toch niet te doen. Er volgt daarna een afdaling naar de Emerald lakes, waarbij je bijna naar beneden kunt sliden. Onderweg kom je dan ook regelmatig uitgegleden mensen tegen. Prachtige helderblauwe meren, midden in het zwarte stenen lava landschap. De volgende bezienswaardigheid is een 'normaal' meer en dan begint de rest van de afdaling. Af en toe kom je borden tegen waarop staat wat te doen wanneer het onder je begint te rommelen. Het is een crossing, dus je gaat als het ware over en tussen de bergen door. Aan de andere kant is weer vegetatie en kun je het eindeloze pad terug naar de parkeerplaats zien. Links en rechts van je zie je grote stoomwolken uit de bergen komen. Het wordt dan ook verboden om van de geijkte paden af te wijken. De laatste stop is bij een hut van waaruit het nog 1,5 uur is tot het einde. Eigenlijk is iedereen er dan wel een beetje klaar mee. Bert zijn gewrichten beginnen op te spelen en hij gaat steeds meer strompelend de berg af. Thijs daarentegen wil het er zo snel mogelijk op hebben zitten, dus die gaat hardlopend naar het eindpunt. Ik begin me een beetje zorgen te maken over Bert, dus probeer hem wat af te leiden en op te beuren. Het laatste stukje is door het bos en je kunt inderdaad zeggen dat het een unieke en prachtige wandeling is. Of Bert het echter ook een aanrader vindt???
Thijs zit al bij de auto met een koud biertje op ons te wachten. Moe, maar voldaan besluiten we naar Taupo te rijden om daar een camping te zoeken, te douchen en uit eten te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben alleen enorme honger en vinden een leuk restaurant met een jazz combo'tje. De bediening laat alleen zo lang op zich wachten, dat we besluiten naar de tent ernaast te gaan. Daar krijgen we verbrande hamburgers, maar Thijs en ik laten het erbij zitten en vallen aan. Bert doet het beter en laat een nieuwe bakken. Nou ja, maagjes weer gevuld en iedereen is toch wel tam na de wandeltocht en de zon, dus het wordt geen latertje.