Kepler dag 2

Laura:
Vandaag scheiden onze wegen. Bert gaat terug en ik heb een 7 uur durende wandeling naar de volgende hut; de Luxmore hut. Op het schema had ik al gezien dat het zou beginnen met een klim. Ik had me na de Muellerhut track op het ergste voorbereid. Volgens de ranger was het voor langzame lopers nog 3 uur naar de eerste shelter en 2 uur voor de snelle. Ik ging daarom uit van een klim van 3 uur. Maar mijn benen waren goed uitgerust en het was nog niet al te warm. Het viel ontzettend mee. Ik dacht steeds, dit had Bert ook prima gekund, maar hield wel steeds een slag om de arm, want wie weet kwam het nog. En natuurlijk zaten er ook pittige stukken tussen, maar het was goed te doen. Na ruim 1,5 uur kwam ik boven de bos rand en was ik bij een uitzichtpunt bovenop een berg. Vanaf hier was het nog 45 minuten naar de shelter (dus zo langzaam was ik blijkbaar ook weer niet). De hemel was strakblauw met een fel zonnetje, dus je kon aan alle kanten heel ver kijken. Geweldig. Maar wat is het jammer als je dat niet kunt delen. Hoewel je overigens meerdere mensen tegenkomt die alleen lopen. Ik kwam een andere groep mensen tegen met wie ik af en toe een beetje opliep, maar het is toch het lekkerst om in je eigen tempo te lopen en je zag ze toch weer bij het volgende rustpunt. Ik had het gevoel dat ik midden in 'Lord of the rings' terecht was gekomen, maar dan zonder al die enge monsters. Hele stukken liep je over een bergrug en spontaan kwam het liedje "I'm on top of the world" in me op. Zo voelde ik me ook. Als een nietig klein mensje bovenop een enorm berglandschap. Ik had medelijden met Bert die de hele wandeling van gister weer terug moest over hetzelfde padje, terwijl hij hier nu naast me had kunnen lopen.
Ik voelde me top. Zo goed dat ik de afslag naar de top van de mount Luxmore er ook even bij heb gepakt. Ze gebruiken hier vaak het woord: 'stunning' en dat dekt precies de lading. Onderweg kwam ik de ranger van de Luxmore hut tegen, die een weggetje aan het repareren was. Hij vond het nogal gedurfd dat ik mijn slaapzak onder mijn rugzak had gebonden, want wat als het ging regenen? Waarop ik verbaasd reageerde met: "dat gaat het toch helemaal niet?" In dit geval had ik waarschijnlijk gelijk, maar om maar even aan te geven hoe uitzonderlijk goed weer het was. In Nieuw Zeeland (op het zuider eiland) is het weer moeilijk te voorspellen en kan het ieder moment omslaan. Ze hebben hier 180 dagen van het jaar regen. En hun zomer was tot een paar dagen geleden slecht geweest.
Dat het zo'n mooie dag was, werd 's avonds ook nog eens bevestigd, omdat de desbetreffende ranger ons uitnodigde om 's avonds om 22.15 op het helikopterplatform te komen liggen. Het was namelijk al maanden niet meer zo'n heldere nacht geweest en hij wilde ons graag het een en ander over het heelal vertellen. Ik ben er nu toch, dus waarom niet. Dus daar lag ik in het donker op mijn rug op een helikopterplatform op een of andere berg in NZ. Hij kon er heel veel over vertellen, maar al die moeilijke namen ben ik alweer vergeten. Terwijl we daar lagen, riep iedereen tegelijkertijd; "Ohhhh". Waaremp een vallende ster! Een sprookjesachtig einde van deze mooie dag.