Oude auto's

Bert
Next day; mooi weer en rijden met de bus. We moeten 500 km en dat is hier anders dan in Ned. Er zijn stukken dat je 100 km per uur kunt rijden, maar regelmatig rij je door de bergen en heb je haarspeldbochten waar je maar met 25 doorheen kan. Gelukkig werd het niet bloedheet deze dag. Een spatje regen was zelfs wel lekker om zoveel te rijden. Nu staan we weer op een camping en er is hier een meeting van mensen met een old-timer auto. Prachtig. T-fords enzo. De hele weg hebben we gereden met de afwas nog in de gootsteen. Dat begon na 1 dagje toch aardig te ruiken. Op de camping gelijk met z'n tweetjes, als een echt campingstel de afwas gedaan. Helaas was de geur nog niet helemaal weg. Lau ging op onderzoek en al snel kwam ze erachter dat de hele voorraadkast vol lag onder een laag heerlijke balsamico-azijn. Een variatie azijn die Laura graag en veel gebruikt. Het was echter niet de bedoeling om alles onder te dompelen, dus schoonmaken maar jongens.
Ik loop al sinds de eerste dag van de vakantie met m'n spijkerbroek op m'n knieën. Hij zakt steeds af en dat komt niet omdat ik in ene 5 kilo lichter ben. Nee, ik ben op de heenweg op het derde vliegveld m'n riem vergeten; gatverpielekes. Maar nu mag ik Lau's riem lenen (en die is eigenlijk van Eef denkt ze). Ha.
Ik heb vandaag ook nog een egel gered. Die stommerd liep, als een echte nieuw Zeelander, links op de weg. Scherp zicht en in een tiende van een seconde handelen en het beestje loopt nog in de natuur.....de remsporen zijn over enkele jaren nog te zien denk ik. Lau is nu in bed bezig met het blog en als ik naar beneden kijk, heb ik nog steeds witte pootjes. Nou ja, doe m'n naam eer aan. Het lijkt trouwens wel of ik m'n bruine slippers nog aan heb, alleen nu zijn ze wit